KONTROL KİMDE?

 

Cavit o kadar telaşlıydı ki ailesi, arkadaşları onu bir türlü sakinleştiremiyorlardı. “Sanki dünyadaki ilk ameliyat olacak insan senmişsin gibi davranma.” diye çıkıştı Aysel sonunda. “Sen ilk kez oluyorsun anlıyorum ama doktorlar bu ameliyatı her gün kaç kere yapıyorlar. Ben de seninle beraber endişeleniyorum ama şu anda senin değil doktorun endişelenmesi gerekiyor çünkü sen sadece yatıp uyuyacaksın ama o çok ince çalışacak.”

Cavit kafasını kaldırıp baktı, şaşkındı. “Doğru söylüyorsun...” diyebildi sadece. Ama hala çok korkuyordu narkoz almaktan. “Ya fazla verirlerse, uyanamazsam… Ya yanlış damarı keserlerse… Ya benim anestezi alerjim varsa…”

Olabilecek o kadar çok kötü alternatif vardı ki...

“Ya bir hata yaparlarsa ve sakat kalırsam, ne yaparım sonra!”

Aysel daha yumuşak bir sesle devam etti. “Haklısın, bu söylediklerinin hepsi olabilir ama hepsinin olma ihtimali olmama ihtimalinden çok daha düşük.”

“İnsanların uçaktan korkup otobüsle 24 saat gitmeye razı olmaları gibi. Hâlbuki herkes biliyor ki karayollarında kaza riski havadakinden çok daha fazla. Ama yine de kontrolün kendinde olmasını istiyor insan. Şu anda korktuğun şey, ameliyatta başına gelecekler değil. Sadece bilincinin tamamen kapalı olup olaya hiç müdahale edemeyecek olman. Doktora, hayır hayır öyle değil şuraya biraz daha gir bakayım diyemeyecek olman değil mi?”

“Sen ne değişik bir insansın” dedi Cavit. “Saçmalıyorsun ama aynı zamanda da çok doğru söylüyorsun.”

Gerçekten bizim en büyük problemlerimizden biri bu muydu acaba? Her şeyi kontrol edebileceğimizi düşünmek…

“Bir kahve yapayım bari” dedi Cavit, ayağa kalktı. “En azından kahve makinesinin kontrolü hala bende.” diye gülümsedi mutfağa doğru giderken.

Kontrol edebilmek...

Sorun olduğunu düşündüğümüz bazı yerlerde yaptığımız hata bu muydu acaba?

Müdahale edemediğimiz şeylere problem gözüyle mi bakıyoruz?

İşler kendi denetimimizdeyken elimizden geleni yapmak gerekiyor, evet. Ama ya kontrol edemediğimiz noktaya geldiğinde ne yapmalıyız?

Bir karar aldıktan sonra artık o kararın getirilerine teslim olmak gerekmez mi? Aynı zamanda öngöremediğimiz sonuçlarına da…

İnsanın en büyük yanılgısı bu noktada başlar. Bir hedef belirlerken detaylı araştırma yapmalı, belirsizlikleri ortadan kaldırmalıyız. Tedbirli davranmak, gerçekçi tepkiler vermeye çalışmak zaten bizden beklenen davranışlardır. Ancak tüm olaylarda tüm kontrolü elimizde tutmak mümkün değildir. Bu kontrol isteği bir süre sonra insanda kararsızlıkla birlikte hareketsizlik ve gerginlik meydana getirir. Yeni bir hedef belirlemek, yeni adımlar atmak çok zor gelir bize. Bu olumsuzluklar da yavaş yavaş yaşam enerjimizi alır. Mutsuz, şikâyet eden, sahip olduklarıyla tatmin olmayan insanlara dönüşürüz.

Duygu ve düşüncelerimizi yönetebilmek bizim elimizdedir ama aldığımız kararların sonuçları beklediğimiz gibi olmayabilir. İşin özü, öncelikle bunu baştan ayırt edebilmek gerekir.

Bunun için de sormamız gereken doğru soru çok basit ama çok nettir.  Yaşadığımız sorun bizim kontrolümüzde mi?