TEK BAŞIMA NE YAPABİLİRİM Kİ?

 

 

Suya bir taş atarsın, küçücük taş ne kadar geniş alanda daireler oluşturur. Bir taşla gölü dolduramam ama bir hareket başlatırım. Attığım anda bir delik açarım suda.

Bazen bir küçük yırtık tahmin edilenden daha çok can yakar.

“Ben tek başıma ne yapabilirim ki?” İnsanın kendine yüklediği en zalim sorulardan biridir bu!

Çünkü her şey bir tane ile başlar.

Bir kişi çıkar ve der ki: “Ben bu zulmü durduramam ama zulmedenleri kınıyorum. Attığım taş suyu deldiğinde, delik anında kapanacak ama ben bu kızgınlığımı ve kırgınlığımı RAB’bime anlatmaktan başka ne yapabilirim?”

“Gazzeli kardeşlerim için elimden gelen sadece dua mı?” diyorsun...

Haydi birlikte bakalım, senin duan nerelerde?

Farz et ki evlisin, cennet kokulu yavruların var,

Sabah uyandın. Gözlerin tavanda ve dilinde bir şükür kalbinde bir dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Yani başında cennet kokulu bir yavru. İçini bir huzur kapladı, tadı anlatılamaz bir sevgi ve bir yanında dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Eşin hazırlandı ve rızkınızı kazanmak için evden çıkıyor. “Dikkat et, gelirken de bez almayı unutma!” O an da biri sana yardım ediyor yine kalbinde bir eminlik ve yine bir dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Evinde oyuncaklar dağılmış bir yandan da çocuk sesi. Arada derede çat kapı komşun gelmiş bir kahve kokusu. İçinde bir neşe ve yine kalbinde bir dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Yemeğin hazır, eşin elinde poşetlerle eve geldi. Ne büyük bir ikram bir baba için elleri dolu eve girebilmek. Çocuklarının “Baba!” diye seslenişi. Evde bir huzur, neşe ve dinginlik… Ve yine içinde bir dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Ve “geceyi bir dinlenme kıldık” diyen RABBinin ikramı: Uyku vakti. Lambanı kapattın, yatağına girdin ve üzerini örttün. Ne kadar da korunaklı... Ve yine kalbine gelen aynı dua...

“Allah'ım Gazzeli kardeşlerime yardım et...”

Belki seninle aynı öyküyü paylaşmıyoruz ancak derdimiz ortak...

Sevgi, saygı isteklerimiz, anne-baba, evlat, kardeş, arkadaş oluşumuz. Soluduğumuz hava, içtiğimiz su, üzerine bastığımız toprak ve daha niceleri ortak.

Ve biz kardeşim, birbirimize görünmez iplerle bağlı olanlarız…

Dua, insanoğlunun, Yaratıcısı, en değer verdiği ve en çok değer gördüğü ile iletişimidir. Peki biz duamızın kabulü için ne yapıyoruz?

Mesela en sevdiğim içeceği hayatımdan çıkarabiliyor muyum? “Ben zalimin zulmünde 0,000001 kuruşumun geçmesini istemiyorum” diyebiliyor muyum?

Bir tek ben ve günde bir tek içecek.

Ama hareket başladı…Birleri görüyor, birileri duyuyor. Bu günkü ben yarın biz oluyoruz. Bir iken bir milyon oluyoruz.

Çünkü ALLAH duaları duyandır ve vakti geldiğinde de dualara icabet edendir.

İnsanoğlunun kendisinin dahi bilmediği ihtiyaçlarını giderendir.

Geriye doğru dönüp baktığında öyle olmadı mı?

O halde kalbinden, dilinden geçenler sadece dua mı?