KURBAN

“Ben gençliğimi, güzelliğimi çocuklarım uğruna kurban ettim… Peki onlar ne yaptılar? Evden çıktıkları an beni unuttular. Reva mı bu bana Aysel ?” Diye söze girdi Aslı… Dün akşam onu bırakıp başka eve geçen çocuklarını anlatıyordu komşusu Aysel’e. Onu dinlerken Aysel, her kurban ettik sandığımız gerçekten kurban mıdır? diye düşünüyordu. 

Kurban; vazgeçiştir, iki yönlüdür.

Ama her vazgeçiş kurban mıydı gerçekten? 

Kimin için neyden vazgeçmek gerekir?

İlk kurban verenler, Habil ile Kabil. 

Habil’de isteği için kurban verdi. 

Kabilde istediği için kurban verdi. 

İkisinin veriş niyeti aynı değildi. 

İkisinde kurbanlarının stili aynı değildi. 

Hani Kabil isteği uğruna en kötü olanı vermeyi uygun görmüş, 

Ama…

Habil en güzel hayvanından vazgeçmişti. 

Kabil de özenmediği mahsülünden vazgeçmişti. 

Bir şeyden vazgeçmişti, ama yanlış bir şeyden vazgeçmişti.

İkisinin ödülü aynı olur mu?

Habil kurbanını doğru yere yaklaşmak için vermişken, Kabil kurbanını sevdiği kıza yaklaşabilmek için vermişti. 

İkisi de vazgeçiş, 

ikisi de kurban, 

Hangisi doğru? 

Sonra…

Hz. Hacer’i düşündü. 

Bilmediği bir yere yapayalnız ve bebeği ile başka bir şehre gitmişti. 

Ne yapacağını bilmeden 

Ne ile karşılaşacağını bilmeden

Rızkını düşünmeden 

Hiç koşulsuz, bulunduğu yerden vazgeçmişti. 

Sonra…

Hz. İbrahim’i düşündü. 

En sevdiğinden, sevdiklerinden vazgeçmişti.

Doğru olana yaklaşmak uğrunaydı. 

Kim böyle koşulsuz kurban verebilirdi ki? 

Kim kimin için böyle bir cesaret gösterebilirdi ki?

Kim isteğinin zıttından vazgeçebilirdi ki?

Sadece…

Vazgeçmeye niyet etti. Eyleme dönüştürdü. 

Ama vazgeçtiği gerçekte ondan alınmamıştı.

Anlık alındı, sabretti daha iyileri verildi. 

Ve… 

Sonrasında ödülü de çok büyük oldu. 

Bugüne kadar bizlere ulaşan bir bereket…

En şanlı soy ona verilmişti. 

Bu dünyada gerçekten soylu diyebileceğimiz biri varsa o da Hz. İbrahim’di. 

Hz. İbrahim… 

Soyundan vazgeçti…

Ailesinden vazgeçti…

Canından vazgeçti…

Kariyerinden vazgeçti…

Şehrinden vazgeçti…

Putları kırdı…

Herkesin karşısında dimdik durdu.

Putları için kurban kesenleri düşündü, Aysel. 

Her ne kadar putları için vazgeçmiş görünseler de aslında kendi nefislerindekine yaklaşmak için verilmiş kurbanlardı. 

Ve bugünkü kurbanları düşündü Aysel. 

Biz neyden vazgeçmeliydik?

Biz niye vazgeçemiyoruz? 

Bazen daha iyisi için elimizdeki şeylerden bir süreliğine vazgeçmek gerekiyordu. 

Anlık nelerden vazgeçmek gerekiyordu, acaba?

Bu Hz. İbrahim’den beri insanlığa verilmiş bir mirastır.” 

Hz. İbrahim’e en asil soyun verilmesi gibi.

Hz. İbrahim gibi doğru niyetle nasıl yapabilirim?

Ardından, önce arkadaşını sonra kendini düşündü Aysel. 

Çocuklarım uğruna gençliğimi ve güzelliğimi kurban vermek doğru muydu? 

Yapacak olsam niçin yapardım?

Ailemi kurban edeceksem çok değerli bir şey uğruna olabilir. Ne olabilirdi, diye düşünüyordu Aysel. Doğru ise; o vazgeçtiğim güzellik, gençlik enerjisi ve daha iyiler bana fazlasıyla geri döner.

Ama….

Ben bunları nefsimin isteklerine yaklaşmak için ya kurban verdiysem Kabil gibi,

Yoksa vazgeçişlerim yanlış niyetten dolayı mı?

O yüzden mi kabul edilmedi. 

O zaman doğruya yaklaşamadım. 

Doğru olandan da uzaklaştım demektir. 

Doğru tarafta da değilim!

Bunları düşünürken, Aslı nın “anlatabiliyor muyum Ayselllll?” demeyisle irkildi.

Aysel ne oldu, daldın gittin. Sen beni dinlemiyor musun? Aşk olsun sana…Ben ne anlatıyorum sabahtan beri, hayırdır ne oldu daldın gittin öyle?” Aysel “hiiç” dedi “kusura bakma gözüm dalmış, ne diyordun en son?” …