FARKLILIKLARDAN GELEN GÜÇ

 

 

Ben ona baba diyorum, o yanımdayken hiç korkmuyorum. O, benim kahramanım her şeye gücü yeter. Her baba bir dağ değil midir zaten? Bazen sırtını dayarsın, bazen gölgesine sığınırsın….

“Babam bana kızdı” dersin; büyüdüğünde anlarsın. Sen zarar göreceksin diye ödü kopmuş, sen tekrar yapma diye sana celalli tarafını göstermiş. Her zaman seni korumaya çalışmış… Bunu yaparken bazen hatalar yapmış ama toplamda daha iyisini bulmaya çalışmış.

“RABBim seni bana emanet etti.” demiş.

Annem ona “Bey”, Babaannem “Gözümün bebeği”, Dedemse “Oğlumm” diyor. Ahmet Ağabey “Kayınço”, Mehmet Ağabey “Hüsnü Bey”… Herkes başka bir şey söylüyor. “Bu kim?” dediğinizde herkesin yüklediği anlam değişik. Ve tabii ki benim için de aynısı geçerli. Annem “Şehzadem”, babamsa “Aslan oğlum” diyor.

Ne tuhaf değil mi? İnsan kendine verilen sıfata layık davranışlar sergiliyor.

Anneme “Büyüdüğümde çok çalışıp sana havuzlu villa alacağım anneciğim!” derken,

Babama “Kendi işimizi kurarız baba! Sen müdür olur odanda oturursun, ben bütün işleri hallediveririm.” çıkıyor ağzımdan.

Ama öğretmeniminki biraz iş yüklüyor omzuma… “Zehir Ali!” diyor o bana. O yüzden çok çalışmak zorunda kalıyorum sınıfta.

Sıfatlarımın haricinde bir de doğuştan gelen özelliklerim var. Ben hiç sıkılmayı sevmiyorum mesela. Hayat çok eğlenceli çünkü.

Ne gerek var ki “3 gün önce sen benim topumu bana sormadan almıştın!” diye dert etmeye. Top orada duruyordu zaten! Ben de alıp öbür arkadaşlarımla tek kale maç yaptım, alıp evime götürmedim ki? Bizim Ahmet her şeyi dert eder zaten… yok “O benim kalemim, yok “Bu benim topum”… Aslında izin isteyince de veriyor ama illa “Sormadan almayın!” diyor.

Bazı insanlar eşyalarını paylaşmayı sevmiyormuş gibi görünse de, izin almadan eşyalarını kullandığımızda kendisine saygı duyulmadığını hissediyor. Tabii ki bu da kendini kötü hissettiriyor. Bazıları ise tam zıddı! Onlara da “Topunu alabilir miyim?” diye sorduğunda “Bunu sormana ne gerek var ki? Orada duruyor, al. Nerede oynayalım?” diye hem malını hem zamanı hem eğlenceyi paylaşmayı seviyor.

Mesela annem “Aynı dayısı Ali! Bana hiç benzemiyor!” diyor birileriyle sohbet ederken. Ama dayıma da “Serseri” diyorlar, kimse ona “Şehzadem” demiyor ki? Neyimiz benziyor anlamıyorum… Zaten ben anneme nasıl benzeyeyim, kız bile değilim…

Bu büyükler çok kafa karıştırıcı…

Peki ya büyüklerin kafası?

Onların da kafasını karıştıran şeyler var...

Annem dayıma “Oğlum, 30 yaşına geldin hâlâ öğrenemedin odamdan izinsiz bir şey almamayı!”

Asıl annem neden öğrenemedi, dayıma binlerce kez söylediğin şeyin artık dayım için bir önemi olmadığını… “Abla sen bu evden ayrılalı 10 sene oldu, 10! Kitap aldım, ne aldım ki sanki?” Böyle çocuk gibi kavga ediyorlar.

İnsan istiyor: “Sevdiklerim beni tanısın, anlasın. Beni neler üzer, neler çok mutlu eder...” Ama bu bir istekten öteye gitmiyor çoğunlukla. Sonra da “Kardeşim olmasan selam vermem!” cümleleri çıkmaya başlıyor.

Hepimiz farklı yaratıldık.

Karşımızdakinin bizden farklı olan değil, bizden güçlü olan yönlerini gördüğümüzde birbirimizi tamamlarız ve gerçek kahramanlar oluruz…