SINIRLARIN İÇİNDE UYUM

 

Selim okula gitmeyi, yeni şeyler öğrenmeyi çok severdi. En sevdiği şey ise okulda öğrendiklerini eve geldiğinde akşam yemeğinde annesine ve babasına anlatmaktı.
 
Annesi, zamanında babası tarafından okula gönderilmediği için tarlada çalışarak büyümüş, okuma-yazmayı tarladaki sezonluk işçilerden bir ağabeyi öğretmişti. Babası ise okumuş, tıp kazanmış, bitirmiş, uzmanlığını almak için görev yapmak için annesinin köyüne atanmıştı. Sonrası başka bir hikaye...
 
Bugün de menüde fen bilgisi dersi vardı. Semra Öğretmen insan vücudunu ve organlarını anlatıyordu.
 
"Evet çocuklar! İç organlarımız vücudumuzun içinde yaşamamızı sağlayan, her biri ayrı göreve sahip olan, gözle göremediğimiz küçük işçilerdir.
 
Tüm organları kontrol eden organımız ise beyindir. Beyin, kasları kontrol eder, koordinasyonunu sağlamak, vücudumuzdaki üretilen verileri algılamak ve anlamlandırmak, konuşmayı sağlamak, hafızayı depolamak ve duygu ve düşünceyi oluşturmak gibi görevleri vardır.
 
Akciğerlerimiz iki tane şişme balon gibi göğüs kafesimizi doldurur. En önemli görevi nefes alarak içimize çektiğimiz oksijeni kanımıza geçirmek ve vücudumuzdaki üretilen karbondioksiti atmaktır.

Bir de karaciğerimiz vaaar…”
 
Selim bir yandan hem dinliyor, hem de Semra Öğretmen’in anlattıklarını not almaya çalışıyordu. Akşam annesine ve babasına göstermek için tahtada öğretmenin gösterdiği organları en doğru şekilde çizmeye çalışıyordu. Öğretmen anlattıkça Selim yazmış, ders bittiğinde de oyuna dalmıştı. Okul bittiğindeyse arkadaşı Yusuf’la beraber eve dönüş yolunu tutmuşlardı.
 
-Bu akşam bize gelmek ister misin Selim? Beraber top oynarız arka bahçede.
-Çok isterdim Yusuf ama bugün annem ve babama yeni öğrendiğimiz iç organlar konusunu anlatacağım.
-Aaa doğru! Unutmuşum sizin akşam geleneğinizi, iyi not aldın mı bari?
-Aldım aldım! En çok da farklı organların birbirleriyle bu kadar uyumlu çalışması dikkatimi çekti. Düşünsene; hiçbir organ başka bir organın görevine karışamıyor. O organ görevini yapmasa yerine başka organ yapamaz. Ne kadar özeller.
-Keşke insanlar da organlar gibi olsa…
-Ne demek istiyorsun?..
-Yani keşke her insan da sadece kendi görevini yapsa ve diğer insanlara uyumlu olsa. Başkasının hayatında karar almaya çalışmasa. Mesela annem. Ben odamı topluyorum, toplamıyor değilim. Ama kendime göre bir düzenim var, kalemlerimi kalemliğe değil çekmeceye koymayı seviyorum, hem masada gördüğümde dikkatimi dağıtmıyor hem de elimin altında, hemen ulaşabiliyorum. Ama annem çekmecemin dağınık olduğunu düşündüğü için alıp onları kalemliğe koyuyor. Kalemlerim hakkında sürekli tartışıyoruz. Halbuki odamı toplamak benim görevim, keşke o da benim odama karışmasa.
-Hmm… Doğru söylüyorsun Yusuf. Mesela karaciğerimiz vücudumuzdaki temiz ve pis maddeleri kontrol edip düzenliyor. Ama midemiz aldığımız besinleri sindiriyor. Şimdi karaciğer “Ben bugün sindirim yapacağım” derse o zaman vücudumuz zararlı maddelere karşı açık olacak. Bu sefer vücudu kim koruyacak?”
-Yani annem benim görevimi yaparsa o zaman annemin görevini kim yapacak diye mi soruyorsun?
-Aynen öyle Yusuf! Başkasının sahnesinde başrolde olan kişi kendi sahnesinde figüran kalır. Herkes kendi rolünü çok iyi oynamalı, başkasının sahnesindeyse çok iyi bir yardımcı oyuncu olmalı. Herkes kendi sınırları içinde uyumlu olmalı.
-Vay be Selim! Çok iyi söyledin gerçekten! Akşam ben de size yemeğe gelebilir miyim, annen ve baban ne diyecek çok merak ediyorum!
-Ha ha! Neden olmasın? Haydi gidelim!