KERVAN YOLDA DÜZÜLÜR

 

“Aman anne! Kervan yolda düzülür! Hele bir başımıza gelsin, bakarız. Boş ver şimdi tadımız kaçmasın.”

 

Demiştim en son diye hatırlıyorum.  Hayal meyal, biraz bulanık, çok uzaktan gelen bir ses ve görüntü gibi. “Peki bunu neden şimdi hatırladın Aysel?” diye soracak olursanız hemen söyleyeyim. Ben hiç plan yapmam. Gerçekten kervanın yolda düzüldüğüne, bir işe balıklama atladıktan sonra devamının geleceğine inanırım. Ben yüzmeyi de böyle öğrendim, attım kendimi havuza boğulacak gibi oldum derken baktım boğulmadım. Dedim, “Herhalde yüzebilirim, acaba nasıl yaparım?” Böyle deneye yanıla, atlaya zıplaya geçti benim 25 senelik hayatım. Ta ki çocuk mevzusu hayatıma girene kadar.

 

Salih’le evlenirken hiç çocuk mevzusu gündem olmamıştı. Ben de sırası geldiğinde konuşuruz demiştim. Konuyu bazanın altına kaldırmış, tozlanmaya bırakmıştım. Çubuğun üzerinde iki çizgiyi gördükten sonra da durum pek değişmemişti. Arkadaşım Semra gebelik okuluna gitmemi öneriyordu. Doğum öncesi ve sonrası dönemlerle ilgili bilgi almamı söylüyor. Her türlü acil duruma karşı hazırlıklı olmamı tavsiye ediyordu.

 

 “Semra, hayatta hiçbir şeyi kontrol edemeyiz. Neden bu kadar ısrar ediyorsun?” dediğimdeyse bana şunları diyordu.

“Kontrol değil bu söylediğim şey, tedbir. Hayat tedbir alandan yanadır. Sen kapına alarm taktırdığın için hırsız girmez Aysel. ‘Aman bu saate kadar vardı da ne oldu?‘ deyip söktüğünde eve hırsız girer.”

 

O zaman anlamamıştım Sema'nın dediklerini. Hiç oralı olmadan alışkanlıklarıma devam etmiş, tedbirli olmak için hiç hamle yapmamıştım. Hatta öyle ki, herkesin 1 ay kala hazırladığı doğum çantasını ben sancılarımın arasında hazırlamaya çalışıyordum. Apar topar hastaneye yetişmiş, son dakika geldiğimiz için de kendi doktorum değil, orada o gün nöbette olan bir doktor bizim doğumumuza girmişti. Yanlış anlaşılmalar, istenmeyen tercihler sonrasında canımız kızımız kucağımıza gelmişti. Hem yorgunluktan hem de sevinçten plansızlığımın yol açtığı sıkıntılar aklımdan uçuvermişti. Ta ki evin kapısından içeri girene kadar…

 

- Salih, bu çocuk niye susmuyor? Ne istiyor olabilir?

- Ne bileyim hayatım, aç mı ?

- Yok canım, şu an tok. 

- Tamam tamam… Belki üşümüştür, burnuna ensesine bir bak.

- Aaa bakayım. Yok, iyi gibi. Ya hiç susmuyor ama ne yapacağız?

- Aysel, çocuk tuhaf  kokuyor! Altına yapmış olabilir mi?

- Aaayyy evet! Hemen değiştiriyorum.

 

Dedikten sonra çocuk sussun diye hemen altını açtım. Değiştirme matı yok! Koltuklar batar, olmaz.

 

-  Saaaaaaliiiiihhhhh! Değiştirme matını verir misiiiiiinnnnn?

-  Tamaaaam, mat geldi.

-  Saaaaaallliiiiiihhh! Bezle ıslak mendili unutmuşum, onu da verir mi-?

 

Demeye kalmadan başlamıştı canım kızım şarıl şarıl üzerimi ıslatmaya.

 

- Ha ha, tutamadın annenin üzerine mi yaptın kızım? Aaa ne oldu Aysel niye ağlıyorsun?

- Ya ben ne kadar sorumsuz bir anneyim Salih! Halime bak! Çok mu acele ettik, ne yaptık?

- Çok komiksin hayatım. Kervan yolda düzülür diye diye geldiğin durum bu. Sen de unutma! Balık baştan kokar…