DİKİZ AYNASI

Sabah saatleriydi. Eşimle arabaya binmiş, akraba ziyaretine gidiyorduk. Tam da iş arabalarının çalışma saatine denk gelmiştik. Birisinin arkasından, bir diğerinin arkasına geçiyorduk. Arkasında yazan özlü sözleri birbirimize okuyup gülüyorduk.

“Biz kimseyi yarı yolda bırakmadık… Onlar müsait bir yerde indiler… Ha ha”

“Çok havalıymış ya. Peki şuna ne demeli? Şoförün bahtı kara muavinin gönlü yara.”
“Bu da güzelmiş. Gerçekten iyi düşünmüşler. Aa! Dur şurada uzun bir tane yazıyor, biraz yanaşalım.”
“Her şey bir anda oldu dedi. Halbuki oldu bin kilometre tabelayı geçeli.”

 

Bunu duyduktan sonra düşünceler almıştı. Uzaklara dalmıştım.. Sahiden öyle miydi? Hani bazen insanlar aniden ilişki bitirir. Bir anda istifa eder. Biranda bağırır çağırır,sinirlenir. Her şey işaretini önden veriyor. O zaman bizim ‘bir anda oldu’ dediğimiz şeyler… Acaba ‘farkedemediklerimiz’ olarak değiştirilebilir miydi? O zaman hayatta her şey olmadan önce işaretini vermeli ve olduktan sonra da izini bırakıyor olmalıydı.

Bir insan bir anda dünyaya gelir miydi? ‘Keşke’ diyebilseydim keşke… Doğum olmadan önceki sancılar  işaret değil miydi? Hatta sancılar başlamadan önce ‘nişan’ denilen… Sancıların bir işareti değil miydi? Doğum sonrası dikişler…, Bir annenin karnındaki çatlaklar… Bunlar peki bırakılan izler değil miydi?

Ya da bir insanın ölümü… İnsanlar bir anda ölürler miydi? Yaşlılık ölümün işareti değil miydi? Bir ihtiyarın ellerinin titremesi… Kaşığı çatalı tutamaması… Dün ne yediğini bugün hatırlayamaması… Saçının beyazlaması… Artık dizlerinin merdiven çıkarken tutmaması… Öleceğinin işareti değil miydi? Veya öldükten sonra yakınlarına kattıkları… Kişinin çevresinde bıraktığı izi değil miydi?

Eğer sahiden bu hayatın bir gerçeğiyse… Bu  zamana kadar kaç tane işareti kaçırmıştım. Kaç tane izi fark etmemiştim.

 

Gözüm arabanın dikiz aynasına doğru gitti. Geride bıraktıklarımız  geçmişimizdeki izler miydi? Önümüzdeki arabalar geride bırakacaklarımızın  işareti miydi? Evet, evet. Sanki öyleydi... 

Derin bir nefes aldım. Bunları düşünmek beni kaygılandırmadı. Aksine  rahatlatmıştı garip bir şekilde. Eğer önümdeki zaman sonra arkamda kalacaksa…  O zaman her şeyin geçiciydi. Hayatımda hiçbir şeyi sürekli yaşamayacaktım. Bu anlama  geliyordu. Sürekli bir acı, kaygı,küslük… Bunların hiçbiri gerçek değildi. Hafif bir gülümseme oluştu yüzümde, bir ümit kapladı içimi. 

“Ne oldu canım? Biraz sessizleştin sanki. Ne düşünüyorsun?”

“Yok yok, bir şeyler düşünüyordum ama geride kaldı, gitti.”