ANNELERİ NASIL ANLATMALI?

 

Tuğçe cama vuran damlaların aşağı doğru süzülüşünü izlerken bir yandan da ödevini düşünüyordu. Türkçe dersinde Anneler Günü için bir ödev verilmişti: Anneler Günü ile ilgili bir yazı ya da şiir yazılacaktı. Tuğçe, yazı yazmaya karar vermişti. Sınıfın en güzel yazısı olsun, okul panosuna asılsın ve aynı zamanda annesine de anlamlı bir hediye olsun istiyordu. Fakat cümleye nasıl başlayacağını bulamamıştı...

Yağmur dinmişti, gözü bir an saçaklarda yuva yapmaya çalışan serçeye takıldı. Sonra aklına geçen yıl anneannesinin balkonuna yuvan yapan, yavrulayan ve yavrular uçuncaya kadar oradan ayrılmayan alacakargalar geldi.

 Anneannesi balkona her çıkışında nasıl da kanatlarını açıyordu anne kuş, yavrularına bir zarar geleceğini düşünerek yumurtaları koruyordu. Küçücüktü ancak tehlikeye karşı heybetli durmaya çalışıyordu.

“Aaa... nasıl da anne kuş yavrularına annelik yapıyor. “Dedi. “Her canlının bir annesi var! Hımm. Yazıma buradan başlayabilirim.”

Yavrularının beslenmesini sağlamak, sıcaktan, soğuktan, gelebilecek tehlikelerden korumak… Gerçekten de dünyaya gelen ihtiyaçlı, korunmasız canlının, koruma görevini üstlenmek tüm anne canlılara verilen bir özellik değil miydi? “Anneler, yavrularını tehlikeden korumaya çalışır.” ... “Hemen not alalım”

Sonra aklına belgesel izlemek geldi, belki bir fikir verebilirdi Tuğçe ‘ye. Yazısını zenginleştirecek detaylar keşfedebilirdi. Salona geçti, belgesel kanalını açtı: Filler ve yavruları... Anne filin, çamurun içinde yavrusu ile oynamasına denk geldi. “Ne kadar neşeli bir görüntü” dedi kendi kendine.

Her anne, yavrusuyla oynuyor demek ki aynı zamanda. Tıpkı kendi annesinin, çocukken sık sık kendisiyle oynadığı gibi. Anneliğin bir kısmı da yavrusuyla oynamakla geçiyor.” Anneler, çocuklarının ilk oyun arkadaşıdır.” Diye notuna ekledi ve belgesel devam ediyordu.

Fillerin ne kadar uzun sürüyormuş gebelikleri: Tam 22 ay...Vay canına, ne zor iş…Demek ki filin anne karnına o kadar uzun süre kalması gerekiyor. Her canlı türü kendi ihtiyacı kadar...Tuğçe için çok ilginç oldu bu bilgi. “Anneler evlatları için zahmetlere katlanır.”

Sonra çitalara denk geldi, ölü doğan yavrusundan uzun süre vazgeçmeyen bir çita... “Yavrusu tabi, o kadar taşımış karnında, kim bilir ne kadar üzüldü ölü doğunca.” diye mırıldandı. Her anne, düşkün değil midir evladına. Kayıp hangi yaşta olursa olsun. Bunu da not etti Tuğçe: “Anneler evlatlarına düşkündür.”

Peki yavru kedilere ne demeli? Anneleri onları, ensesinden yumuşacık tutuyor bir yere taşırken. Tuğçe küçükken, anne kedinin yavrusunu ısırdığını sanmıştı ilk gördüğünde. Annesinin, “yok kızım hiç zarar verir mi yavrusuna, ne kadar hassas taşıyor, bir baksana” demesi aklına geldi. Gerçekten de yeni doğan bebeği kucağında tutan bir anne de öyle taşımıyor muydu? Nadide bir parçayı tutar gibi, nazikçe. “Anneler, naziktir.”

Sonra gözünün önüne, geçen yaz gördüğü görüntü geldi: Anne köpek, yavrularını eğitirken sert davranıyordu.” Anne naziktir, ancak yetiştirirken de güçlenmeleri için bazen sert çıkışlar yapabilir 😊”

“Bu da kayıtlara girsin”

 

Mutfaktan gelen mis gibi bir koku ve salona elinde en sevdiği limonlu kekle giren annesinin sesiyle birden bir tebessüm belirdi yüzünde.

-Kızım sen ödev yapıyordun az önce, ara mı verdin?

-Yoo... ödev yapıyorum anne.

-Nasıl bir ödevmiş bu? Defter kitapların masada, sen televizyon karşısında.

“Anneler hem güzel kekler yapar hem de sıkı takip eder😊”

Bunu da zihnine yazdı Tuğçe, annelerle ilgili yazıya eklenecek kısımlardan biriydi.

Bütün annelere verilen koruma, oyun arkadaşı olma, besleme, yetiştirme…özellikleri ne kadar da benzer değil mi?

Annelerimize bu özellikleri için sonsuz teşekkürler, bu özellikleri annelere verene de sonsuz şükürler olsun.

Tuğçe’nin ödevi artık hazır gibiydi, tabi ki mis gibi keki yedikten sonra...