SEVGİ BU KADAR CAN ACITIR MI?

Güçlükle kendisini kaldırdığı yatağından tuvalete doğru yavaş adımlarla ilerlerken gardırobunun üzerindeki boy aynasına çarptı gözü. Aynadaki kızı kendisi bile tanıyamaz hale gelmişti. Günlerdir ağlamaktan gözleri şişmiş, saçı başı dağılmış, açlıktan bir hayli halsiz düşmüştü.

Nasıl bir acıydı bu?

En son dedesi öldüğünde bu kadar derinden hissetmişti bu duyguyu. Bu kez kimse ölmemişti ama yokluğuna asla dayanamam dediği erkek arkadaşı terk etmişti Eda’yı. Hiçbir şeyden tat alamıyor, dünyanın sonu gelmiş gibi hissediyordu. Hayatın hiçbir anlamı kalmamış gibiydi…

Günlerdir odasından dışarı çıkmıyor, annesinin odaya getirdiği yemekleri neredeyse hiç dokunmadan geri gönderiyordu. Hiç kimseyle konuşmak istemiyordu. Melih gelmeden kendine gelemeyeceğini düşünüyordu…

Yatağına dönerken odasının kapısı tıklandı. Mırıldanarak cevap verdi.

-“Gel.”

Gelen en yakın arkadaşı Buse idi. Buse odaya girince uzun uzun baktı arkadaşına. Hiçbir şey söylemeden sıkıca sarıldı. Gözyaşları yine süzülmeye başladı Eda’nın yeşil gözlerinden. Buse onu koltuğa oturttu ve “geçecek” dedi.

Eda,  “Canım acıyor”  dedi,  burnunu çekti ve bir yandan ağlamaya devam etti… 

- Canım o kadar acıyor ki… Ben… Bilmiyorum… Daha önce hiç yaşamadığım hisleri yaşamıştım onunla. Bundan sonra onun olmayacağını düşündükçe nefesim daralıyor. Biz birbirimize çok aşıktık... “Sana aşığım” deyişi hala kulaklarımda çınlıyor. Ne oldu da o büyük aşkı birdenbire bitti?  Gerçekten aklım almıyor. Hele söylediği o çirkin sözler, ettiği hakaretler… Bir ton küfredip telefonu yüzüme kapattı biliyor musun? 

-Ah canım benim... Aşk iyi bir şey değil. Âşık olan kişilerde merhamet olmaz, sevgide merhamet olur. İnsan daha yoğun ve bir anda olduğu için aşkı sevgiye tercih ediyor. Oysa çok büyük bir yanılgı içerisinde. Aşk karşındaki kişiyle alakalı bir şey değil. Ama sevgi, karşıdaki insan içindir ve hiç abartılı değildir.

-Nasıl yani? Aşk delicesine sevmek değil mi diyorsun? 

-Hayır, değil. Sevgide onun için, onu sevdiğin için bir şey yaparsın. Aşkta ise kendi egon istediği için yaparsın her şeyi. İstediğin olmadığı zaman da ölsün, gebersin istersin. Sen yokken özlesin, acı çeksin, sürünsün istersin. Tıpkı Melih’in şu anda yaptığı gibi… Oysa seven insan kıyamaz sevdiğine… Seven insanın davranışları da sadedir, aşktaki duygular ve tepkiler ise çok abartılıdır… 

-Şimdi sen böyle deyince aklıma geldi… Biliyor musun? İlişkimizin başlarında yere göğe sığdıramıyordu beni. Aşkını nasıl ifade edeceğini şaşırıyordu. Sürekli çiçekler gönderiyor, şiirler yazıyordu. Uzun uzun beni ne kadar beğendiğini anlatırdı. Gözlerimin yeşilinde huzur bulurmuş falan… Dalgasını bile geçerdik, lise yıllarında dinlediğimiz şarkı vardı ya? “gözlerinin yeşilini özledim”  

Gülmeye başladı Eda… Bi gülüyor bir ağlıyordu… 

-Bak işte aşk tam olarak bu… Duygularının bu kadar yoğun olmasının sebebi de bu. Aşk öyle bir şey ki… Ayakların yerden kesilir gibi olur,  bir bakmışsın göğün tepesindesin… Ama dedim ya merhamet yoktur diye… Merhameti olmayan karşısındaki insanın acısını umursamayacağı için, kendinden başkasının tepeden düşmesine üzülmez…  Baktı ki eskisi gibi yoğun haz vermiyorsun, atıverir seni o tepeden… O dengesizlik, senin de iç dünyandaki dengeyi bozar. Bir kahkahalara boğulursun, bir ağlama krizlerine… Sakince biraz düşünürsen, ne demek istediğimi anlayacaksın… 

Ve ekledi… “dost acı söyler, üzgünüm… gerçek bu.”