ŞAŞARIM

 

Önce yaz, sonra sonbahar bitti. Kış sana kaç defa geldi ve geçti.

 

Parmaklarımın arasından hızla akan zamana, beraberinde gelip geçen mevsimlere şaşarım.

Hayatın solup, bitip tekrar dirildiğine şahit olup, akıllanmak bilmeyene şaşarım.

Ne kadar yaşarsam yaşayayım, harekete geçmediğim sürece de bu nefis akıllanmaz bilirim.

 

Üzülünce ya da sıkılınca, sevinince ya da heyecanlanınca; ALLAH’a sığınmayana şaşarım,

 

O’na şükretmek gerekirken, ferahlığı dünyalıklarda arayana ve ona verilen nimetlerin birçoğunu unutana şaşarım.

 

ALLAH’a giden yol önünü serilmişken, heveslerinin peşinden koşana bakarım.

 

İsteyerek ya da istemeden sahip olduklarının kıymetini bilememiş, hafife alanı izlerim…

 

Biraz geçmişte biraz da gelecekte yaşarken; bulunduğu nice anı değerlendiremeden çöpe atana…

Böyle yaparken de yalnız kendine kötülük edene şaşarım.

 

Kendine bir bak derim!

Geçen kıştan bu yana neler yapmışsın, hangi kötü alışkanlığından vazgeçmiş, kendine ne yenilik katmışsın? 

Sana değer ve ilim katacak neler okumuşsun? 

Yalnız kalmamak için yolda ilk karşılaştığınla mı ya da kendine hayır katma umuduyla özenle seçtiğinle mi arkadaşlık yapmışsın?

Sırf süslü sözlere veya süslü görünenlere özendiğin için nelerden taviz vermişsin? Kimleri kendine sırdaş edinmiş, yürüdüğün yolda sana yoldaş olmayacağını bile bile neden kendini kandırmışsın? 

 

Sonuç değerlendirme, insanın en büyük yoldaşıdır. 

 

O yüzden bu hayat hızla akıp giderken, kafanı kaldır da bir bak, elimde hangi sonuçlar var?

Beni bu sonuca ne ulaştırdı?

Ne yapsam daha iyi olurdu?

Ne yapmasam daha iyi olurdu? 

 

Sonucunu değerlendirmeyene şaşarım...