PİŞMANLIK

İnsan amacını belirler...

Rotasını ayarlar...

Amacına uygun olan yola geçer...

Yolculuğa başlama sebebidir hedefleri.

Sonra yol arkadaşını seçer…

Bir taşıt bulur,

Ve düşer yola…

 

Peki, yakıt?

Yol için olmazsa olmaz azık.

Nedir?

İnsanı yolda tutan kanıt?

Pişmanlık…

 

İnsan tövbeyi ertelediğinde,

Yanlışını kabullenmediğinde,

İtiraf etmediğinde günahını kendine…

Yolun ortasında istop etmeye mahkûmdur.

 

Dolayısıyla;

Pişmanlık yakıt,

Ve ondan uzak kalan, kaldı o yolda tutsak...

 

Peki, insan hareketsiz kaldığında olan ne?

Yürümediğinde, atılmaz kiri içinde birikir…

Tövbe etmezse pişmanlığı da içini kemirir...

Takip etmezse Nur’u, ruhu da bedenden erir...

Ve karanlıkta kalır posa...

Nurunu kaybetmişlerin yolunda...

Ruhsuz...

Nursuz...

Tövbesiz…

Amaçsız…

Yoldaşsız…

 

İnsan tüm bunları kaybetmişken...

Niye yol alsın?

Nasıl tutsun yolunu?

Çıktığı bu yolculuğu,

Nasıl tamamlasın?

 

Sürekli yakıtı yoksa insanın,

Bu hayatta nasıl diri kalsın?

 

O sebeple;

Ey RABBİMİZ!

 

Bizi doğru yola ilet…

Bizi yolda kıl…

Kıldığın yolu sağlam eyle.

Sürenin sonuna kadar bizi doğru yolda tut,

Bizi yönlendir.

Rahmetinle ve ikramınla…

 

Kendilerine nimet verdiklerinin,

Merhamet edilenlerin,

Pişmanlık duyabilenlerin,

Kaldığı yerden devam edebilenlerin,

Rızanı kazanabilmek için serdengeçenlerin yoluna...

 

Gazaba uğrayanların,

Gerçeği inkâr edenlerin,

Şahit olup da görmezden gelenlerin,

Sahtenin peşinden gidenlerin,

Zulme sessiz kalanların,

Utanmayı unutanların,

Pişmanlık duymayanların ve

Sapmışların yoluna değil...

 

Âmin...