KIYMETLİ OLANIN ÜZERİNİ ÖRTÜN

Işık’ın duydukları karşısında donup kalması için üç kelime yetmişti. Duyduğu cümle onu yere yığmıştı.

En yakın arkadaşının; Işık’ın sevdiği çocukla evlilik haberiydi bu.

Dertleştiği, sırlarını paylaştığı, hasta olduğunda, sevincinde, ihtiyacı olduğunda yanından ayrılmadığı can arkadaşı.

Bir yandan da gözünden sakındığı, onun hayatını toparlaması için destek olduğu, yoldaşı olmasını istediği çocuk.

Ne olmuştu da bu hikâyenin sonuna yetişebilmişti?

Nasıl görememişti yanında olup bitenleri?

Dileklerini, hayallerini en yakın arkadaşı ile de mi paylaşamayacaktı insan?

Deneyimsel Öğreti der ki “Kıymetli olanın üzerini örtün.”

Bir bilgi olabilir bu; soru sormadan anlatılan bilginin karşı taraf için kıymeti olmaz. “Aslında duysa hayatındaki problemi görebilecek!” der insan. Karşı taraf dinlemese de anlatır durur... Peki ne değişir? Sadece problemlerindeki özneler. Kişiler farklıdır ama sorunlar devam eder. Kamyon arkası yazıları gibi; “Hep aynı hikâye.”

Ya da çocuğunun başarısı ile övünen bir anne...  “Bursla girdi, ilk 1000’deydi zaten. Babası altına arabayı çekiverdi.” Halbuki onu dinleyen arkadaşı ise oğlunun müdüründen okul dışında uyuşturucu satıcıları ile konuştuğunun haberini daha bu sabah almıştı.

Övünülecek öyküler saklandıkça değerli olur. İnsan söylediği bir sözle başkasının hüznünü daha da perçinlediğini farketmeyebilir. Ya da kendisine olumsuz duygular yeşerteceğini...

Veya insan daha lüks bir araba aldığında, daha iyi semtte; daha büyük bir ev aldığından insanların daha fazla beğenisini kazanacağını zanneder. Ama öyle olmaz. İnsanlar kendi sahip olamadıklarını, başkalarında gördüğünde onlara sahip olmak ister; o eve, o arabaya, o aileye.

İnsanlar sizde olanı ne kadar beğeniyorsa sizden o kadar nefret eder.

Sahip olunanlar ne kadar değerliyse insanlar bundan o kadar rahatsız olur.

“Helal olsun, o kadar çalıştın çabaladın bu terfiyi hak etmiştin” diyen samimi dost ne kadar kalmıştır? Ama insan terfii ile övünmek ister. Övüldükçe de yalnızlaşmaya başlar.

İnsan yeni yatırım yapmış olabilir, eşinden bir jest görmüş olabilir, çocuğu yürümeye erken başlamış olabilir, iyi bir işe girmiş olabilir. Mesele bunların olması değildir. Mesele ödenilen bedellerle sahip olunan şeylerin üzerinin örtülmemesidir.

Tıpkı Işık’ın hikayesi gibi. Işık’ın sevdiği çocuğa duyduğu hisleri, onun iyi yönlerinden, sevgisinden bahsetmesi arkadaşı Zeliha’da ona sahip olma istediğini uyandırmıştı.

Işık o zaman anlamıştı; kıymetli olan gizli olmalıydı. Tıpkı bir kuyumcu vitrinindeki mücevherlerin, içeride kasada duran mücevherler kadar değerli olmaması gibi.

İnsan kıymet verdiğini gizlemeliydi.

Bağlantılarımız

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Seminerler

İlişkilerde Ustalık

YouTube: Deneyimsel Tasarım Öğretisi