GÖNLÜNÜN SESİNİ DİNLE

Bazen kafamız karışır.

Öyle günler olur ki,

Sanki tüm sıkıntılar aynı gün bizi bulur…

Üzerine bir de anılar düşer aklımıza,

Bugünün acısı yetmezmiş gibi,

Geçmişin acısı da eklenir hislerimize…

Sonra bir tavsiye duyarız;

Gönlünün sesini dinle…

Ama,

Ya gönlüme yerleşen,

Ben karar alırken göğsüme fısıldayan,

Benim kötülüğümü isteyen biriyse? 

Ya kafamın içinde bana fısıldayan,

Benim düşmanımsa?

Bir de kendi varlığını unutturduysa bana…

Ya düşmanımın fikirlerini,

Kendi fikirlerim zannetmeye başladıysam?

Derler ya,

Pirincin içindeki beyaz taştır en tehlikeli olan…

Ya düşmanımın, düşmanım olduğunu unuttuysam?

Kim düşmanını unutandan daha mazlumdur ki?

Hele ki o düşmanla yatıp,

O düşmanla kalkıyorsa…

Düşmanıyla yaşarken onu dost zannedenden,

Kim daha mazlumdur, ey dostlarım?

Kim daha tehlikededir?

Neyse ki,

Her şey zıddıyla yaratılmış.

Bir de onun rakibi var içimizde…

Bir dostumuz da var bizimle,

O da içimizde…

Sadece dedikleri hoşumuza gitmedikçe,

Kısmışız sesini yavaş yavaş…

Artık uzaklarda bir yerden sesleniyor bize.

Peki,

Merak etmez misin?

Sana seslenenleri ayırt etmenin yolu nedir, diye…

Düşmanın sesinin işareti nedir mesela?

Tavsiyeleri seni rahatlatma üzerinedir. 

İstediğin olduğunda mutlu olacağına garanti verir.

Ama bir dinlesen; seni alçaltır, güçsüzleştirir, acizleştirir.

Her seferinde daha fazlasını yapmaya muhtaç hale getirir.

Dost sesin işareti nedir öyleyse?

Dedikleri, senin kaçmak istediğin şeylerdir.

Çünkü acı, oruçsa, 

Çözüm iftardır.

Yani önce acı, sonra çözüm gelir.

İnsansa acıyı hiç sevmeyenlerdendir.

Ama bir dinlesen, 

Onun dedikleri seni meleklerden de üste yüceltir…