KİM KİMMİŞ?

DENEYİMSEL TASARIM ÖĞRETİSİ 

Kim Kimmiş ?

Değerli Hocam,

Ben bu ödev için kardeşlerimi anlatmayı seçtim de, nereden başlasam bilemedim… Ortak özelliklerinizi ve farklı özelliklerinizi yazın, dediniz. Bizimkilerle ortak özellik bulamadım pek. Çünkü evde herkes birbirinden farklı.

 

İnsanın zıddında olanlar ya ona şifaysa

Mesela benim küçüğüm, Nazlı. Ablam Gökçe’yle o kadar zıtlar ki…

Evde Nazlı’ya "kaplumbağa" deriz. Aaaaheste aaaaaheste yürür. Bir işi yapana kadar kırk saat geçer. Annem o yüzden ona en çok “hadi kızım” der. Gerçekten o kadar yavaş ki, sanki ucundan ucundan tırtıklıyor ömrünü insanın.

Ablam, havai fişek gibi. Sabah annem bizi uyandırır. Nazlı, yatağın ortasından sürünerek yatağın ucuna gelene kadar ablam çoktan hazırlanmıştır. Tabi o da hızdan kazandığı süreyi süslülüğünden kaybeder. Tüm hazırlıkları on dakika, saçını yapması bir saat.

 

İnsan aynı anne babadan doğmasına rağmen birbirinden farklı olabiliyor.

Ben ikisine de benzemem. Ablam kadar süslü, görsel şölen sahibi değilim. Arada bir ona özensem de onun gibi olamıyorum. Gerek de yok bence. O anlayamadı bir türlü ama önemli olan dış güzellik değil, iç güzellik. Peki, insan iç güzelliğini dışarı nasıl yansıtır? Tatlı dili, hoş sohbetiyle tabi ki.

Neyse, kardeşim kadar yavaş da değilim. Ama itiraf ediyorum, yine de en çok ben geç kalıyorum :) Sohbete dalınca zaman nasıl geçiyor, anlamıyorum ki. Bana da evde, “Bas tuşu olsa da bassak sussa” derler. Desinler, ne yapayım? Seviyorum konuşmayı hocam, siz de biliyorsunuz. Dünyanın en güzel şeyi bence konuşmak, sohbet etmek. Ne demişler? “İnsanlar konuşa konuşa." Çok konuşuyorum ama boş konuşmuyorum değil mi hocam?

Kardeşim neredeyse hiç konuşmaz mesela. Konuşsa da yavaş konuşur. O konuşurken ablam deliye döner. Her işi öyle yavaştır. Hele küçükken okula yürürken ablam yerinde duramazdı. Arkasından itiyordu da öyle hızlanıyordu. Yani anlayacağınız yolda kalmış araba gibiydi, destek veriyorduk da ancak yetişiyorduk derse.

Adeta fırtına öncesi sessizlik gibiydi. Ama sadece sessizlik kısmı, fırtınası yok. Tüm fırtına rızkını muhtemelen o daha doğmadan ablam tüketmişti. 

 

İnsan, farklılıkları nasıl yönetir?

Ablam da çok hareketli, yoruyor insanı. Durduğun yerde dur bir dakika! Arkadaşları da onun gibi, bir araya geldiler mi onlara yetişmek imkansız oluyor. Aynı şeyleri yiyoruz ama nereden geliyor bu enerji? Anlamıyorum! Yemek yememiz de ayrı olay. Ablam çiğnemeden yutar, iki dakikada yer, sıkılır ve kalkar. İki çift laf edelim, yok.

Nazlı’ya ise tadını veya kokusunu sevmediği yemeği hayatta yediremezsin. Tabi, şimdi evde en güzel yemekleri o yapıyor. Doğuştan aşçı gibi ama küçükken yemek yemesi işkenceydi. Neymiş? Sebzeler çok pişince mıyış mıyış oluyormuş, huylanıyormuş. Annem de yemek bitmeden sofradan kalkmak yasak, derdi. Saatlerce otururdu masanın başında…Hayır, sıkılmıyor da, anlamıyorum. Ben de masada oturabilirim saatlerce. Ama yanımda konuşacak biri olması lazım.

Bazen sıkılmasın diye yanına gidiyordum. Ben konuşmaya başlayınca, saatlerce yemediği yemeği hızlıca bitiriyor, kalkıyordu. Benden kaçtığını düşünüyordum bazen. Ama yok canım, neden kaçsın ki?

Çeşitlilik zenginlik olsa gerek

Bu arada kardeşime, verdiğiniz ödevden biraz bahsettim. Hepimiz farklı algılıyoruz. Bu yüzden farklı aktarıyoruz. Hayatı temsil ediş stillerimiz farklı. Nasıl ki kahvaltıda her gün tek çeşit yemek sıkıcı olurdu, insanlar da tek tip olsaydı hayat çok sıkıcı olurdu.

Önümüzdeki ders bunu öğreneceğimizi, öncesinde evden seçtiğimiz kişileri inceleyip ortak ve farklı özelliklerimizi yazacağımızı, dersi dinledikten sonra kim kimdir, anlamanın daha kolay olacağını, böylece insanın daha mutlu ve başarılı olacağını söyledim.

Bir ton şey anlattım, ne dedi biliyor musunuz?

- “Güzelmiş.”

Bu kız beni şaşkına çeviriyor! Ama olsun, en azından dinlemeyi biliyor.

Ablam ise ben anlatırken ha bre “Eee, sadede gel, hadi, kısa keser misin?” dedi durdu. “Off, on saatte bir şeyi anlatamadın!” diyerek sonunu dinlemeden çıktı odadan. Tamam birazcık uzun anlatmış olabilirim ama onun abarttığı kadar da değildi bence! Neyse, sonra bir yerlerde yakalayınca kalanı da anlattım rahatladım tabi ki. Ayy, ben gelemem öyle hocam sözümün kesilmesine, içimde kalır çatlarım.

Neyse, daha söylenecek çok şey var ama kalanını da derste konuşuruz diye bırakıyorum…

İşte hocam, durum bu. Ne dersiniz? Dersten sonra çözebilecek miyim sizce, kim kimmiş?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insan tanıma sanatı olan "Kim Kimdir?" semineri ile insanların kendisini ve çevresindeki insanları tanımasına, anlamasına yardımcı oluyor. Böylece insan iletişim kurarken kiminle nasıl iletişim kurması gerektiğini de öğrenmeye başlıyor.