UTANDIM

Bugünlerde, 

Bebekler açlıktan ölürken soframı paylaşmaya utandım…

Çocuklar öldürülürken kendi çocuğumu paylaşmaya utandım…

Kadınlar tecavüze uğrarken süsümü, yeni aldığım kıyafetimi paylaşmaya utandım…

Erkekler işkence görürken eşimi paylaşmaya utandım…

Hayvanlar sokak ortasında keskin nişancılara keyfî hedef olurken, evimdeki hayvanımı paylaşmaya utandım…

Aileler yerlerinden yurtlarından olurken, çadırları su basarken… evimi paylaşmaya utandım…

İnsanlar bir çuval un için kilometrelerce yürümek zorunda kalırken, arabamı paylaşmaya utandım…

Kardeşlerimiz bu soykırımı birebir yaşarken; partimi, eğlencemi, konserimi paylaşmaya utandım…

Hastaneler bombalanırken, binlerce masum çocuk ağlarken, minicik bedenlerinden kanlar akarken kahkahamı paylaşmaya utandım…

Kışın ortasında insanlar yalın ayak kalırken, yeni ayakkabımı paylaşmaya utandım…

 

Utandım ben, utanç duydum… ve hala duyuyorum.

Başkasının yaptığı yanlış davranış adına ben utandım…

“Yer yarılsa içine girseydim ben RABbim”dedim…

Böylesine bir soykırıma hiç şahit olmamıştım…

Böylesine bir rahatlığa da…

 

Öylesine bir katliama hiç şahit olmamıştım…

Ve öylesine bir umursamazlığa da…

O yüzden utandım…

Onlar adına ağlar, acılarını kendi acım gibi yaşar oldum…

 

İnsanın bir utanç duygusu olmalı..

Öyle olmalı ki, başka ayıplar adına bile utanç duyabilmeli…

Utanılacak davranışı yapan adına bile, utanabilmeli…

 

Gördüklerim, duyduklarım, hissettiklerim öyle bir “an“ geldi ki bana,

“İnsan yaşamaktan utanıyor!” dedirtti…

 

ALLAH‘ım bizler bu utanç duygusunun altında vallahi çok eziliyoruz…

İçimiz yanıyor…

Yanan içimize su serpen şu kelamını  okuyoruz;

ALLAH, ceza verenlerin en hayırlısıdır.

“O vakti hatırla ki; o kafirler, seni bağlamak veya öldürmek veya yurdundan çıkarmak için düzen kuruyorlardı. Kurarlarken, ALLAH da karşı düzen kuruyordu. Ve ALLAH, düzen kuranların en hayırlısıdır.”

 

Sana sığındık RABbimiz…

Çünkü bizim Sen’den başkamız yok…